Obstrukcja insługi do łuku


   Łuk  typowy, angielski, długi, wysoki na szafę Michała O., wystarczająco
szeroki,  aby  w  najszerszym  miejscu  trzymać  go  jedną ręką, przypomina
kształtem  powiększoną zapałkę, której odcięto łepek i dodano parę wycięć i
nie tylko.  Typowy doskonały łuk angielski powinien mieć nadrukowaną liczbę
19  i  runy  magiczne.   Cięciwa,  potocznie zwana nie inaczej jak cięciwą,
składa  się  z  długich  włókien, których pochodzenia rzeczoznawca nie mógł
ustalić  -  badania  trwają.   Włókna  owe splecione są nitką w środku i na
końcu (jednym końcu i oczywiście drugim końcu).  W środku obwiązane nitką i
plastrem oklejone.

Aby   przysposobić   łuk   do   strzelania  należy  nałożyć  cięciwę.   Aby
przysposobić  łuk  do nakładania cięciwy należy go zgiąć wzdłóż płaszczyzny
takowej,  aby  majdan  utrzymywany  w  lewej ręce przysposabiał oba końce w
kierunku  użytkownika.  Łuk podczas napinania powinien być trzymany oburącz
nogami  i  ręką.   Cięciwę  należy nałożyć na koniec łuku końcem oplecionym
nitką.   Kożystając  z  naturalnej  krzywizny  łuku  i pewnej elastyczności
ludzkiego ciała tak, aby łuk został wygięty w łuk, a cięciwa stała się jego
naturalną cięciwą  łuku  tego  łuku.  Z tak przysposobionego łuku można już
właściwie (lub też niewłaściwie) strzelać.

   W  owym  celu  powinno  się przygotować  strzałe  (opis  strzały  ma być
przeznaczony  dla ludzi o mocnych nerwach, do których to autor nie należy),
która  to strzała przysposabia strzelającego do jej nałożenia, a zarazem do
najprzyjemniejszej części strzelania.

   Chwyciwszy  strzałę  za najbardziej wypukłe miejsce - tylec należy ją od
tylca (strzałę, strzałę) założyć na cięciwę tuż nad plastrem samoprzylepnym
na   owej.    Potem   należy,   uchwiciwszy  strzałę  i  cięciwę  palcówką,
przyciągnąć, jakby mimochodem, palcówkę z tylcem do twarzy.

   Celowanie,  celem  którego  jest  celne  celnięcie  w  cel co jest cechą
celowania,   co   już   zaznaczyliśmy.    Przód  strzały  przez  laików  (i
profesjonalistów  też) zwany grotem powinien znależć się na jednej linii ze
strzałą  tworząc tz.  linię strzały.  Ze względu na fakt, że zarówno tylec,
jak  i  grot  znajdują  się na przeciwległych końcach łatwo je połączyć, co
zostało   już   nawet   zrobione,  za  sprawą  brzechwy  (no  i  oczywiście
współpracowników),  przez  tego,  który  ów  strzałę  wyprodukował.   Teraz
zarówno  grot  jak  i  cel powinny się znaleźć na jednej linii zwanej linią
celowania.    Upewniwszy   się,  że  mamy  do  czego  celować,  po  wydaniu
ostrzegawczego -STÓJ, BO STRZELAM puszczemy przyjaźnie ostrzegawczą strzałę
w kierunku czaszki przeciwnka.

                                Rabin Hłód
                          -Podręcznik Egzekutora
                        Michał Organiściak /Elion/
                         Tomasz Świdziński /Soth/